“Hoezo geen vader? Ik heb wel een vader, alleen is het een moeder!”
Marieke is 21 en heeft twee moeders die ervoor gekozen hebben om met hulp van een anonieme donor een kind te krijgen. Voor Marieke is het doodnormaal om twee moeders te hebben en geen vader. “Hoezo heb ik geen vader? Ik heb er wel eentje hoor, alleen is het een moeder.”
Haar biologische moeder vond het niet leuk en ook onpersoonlijk als ze allebei haar moeders “mama” zou noemen en beide moeders zouden reageren. Mama 1 en mama 2 was ook niet echt een warme oplossing, daarom kozen ze ervoor dat Marieke “mama” zegt tegen haar biologische moeder en haar andere moeder bij de voornaam noemt. Van haar ene moeder leerde ze zelfstandig te zijn, haar eigen boontjes te doppen en de andere moeder is wat meer van het vertroetelen.
“Ik vertel bijna nooit dat ik twee moeders heb, het is voor mij zo gewoon, ik zie niet waarom ik er een punt van zou moeten maken.” In haar omgeving vragen mensen wel is aan haar of Marieke niet een vader mist. Dat zet haar wel aan het denken maar eigenlijk zou Marieke niet weten wat ze zou missen. Marieke was niet op zoek, ze vond het wel prima zo.
Er is wel een fase in haar leven geweest dat ze heel graag wilde weten wie de donor was. Ze zat middenin de puberteit. Na de puberteit besloot Marieke op zoek te gaan naar haar anonieme donor. Ze had de behoefte nu niet meer, maar wilde het wel proberen, het voelde als “nu of nooit, dan heb ik het tenminste geprobeerd”.
Marieke vond niet haar vader maar bleek wel een halfzus te hebben. Ze had echter geen klik met deze vrouw, ze was een totaal ander persoon dan Marieke zelf. De halfzus wilde wel graag contact houden, maar van Marieke hoefde dat niet. Ze ontdekte dat haar omgeving, de mensen met wie je op bent gegroeid, vele malen belangrijker voor haar waren dan mensen met wie je een bloedband hebt.
Ook voelde ze – doordat “zomaar” iemand haar halfzus bleek te zijn – ook “zomaar” iemand haar donorvader zou kunnen zijn, een onbekende, met wie je misschien helemaal niets hebt. Toen ebde het laatste restje zoekdrang in haar weg.
Ze blijft wel een gezonde nieuwsgierigheid houden, ze zou wel willen weten hoe haar vader eruit ziet, wat voor werk hij doet en waarom hij de keuze maakte om donor te zijn. Dat zou ze wel grappig vinden om te weten, maar ook niet meer dan dat.
Als mensen vinden dat het een egoïstische keuze is om als lesbisch stel kinderen te willen, zegt Marieke: “Nee, integendeel, het zijn juist superouders. Ze doen zoveel moeite om kinderen te krijgen, en houden zoveel van je. Een goede relatie met elkaar als gezin is het belangrijkste, de rest doet er niet toe.”