Blog van vrouw die naar speeddate ging

Nina is 32, wil al jaren moeder worden, maar ze heeft geen partner. Ze besluit het anders te proberen. Zonder vriend, maar met twee mannen. Vanaf nu lees je hier elke week haar ervaringen. Vorige week schreef ze zich in voor een speeddate voor wensouders.

Dinsdag, 21 januari 2014, 14:00 uur

Ik hoef niet zenuwachtig te zijn of me kwetsbaar te voelen. Ik heb niet uren voor de spiegel gestaan, of voor mijn kast, om te bedenken hoe ik mijn haar moet doen of wat ik aan moet. En dat terwijl ik vanavond toch zo’n vijftien onbekende mannen ga spreken.

Het was net in het nieuws, en vanochtend stond het in de krant. Een avond voor wensouders, georganiseerd door kinderwenscoach Sara Coster van ‘Meerdangewenst’; De allereerste speeddate ooit tussen homoseksuelen, lesbiennes en hetero vrijgezellen. Ik blijk een pionier. Nooit geweten dat ik dat in me had. Ik ben benieuwd naar vanavond; ik voel dat dit wel eens mijn weg zou kunnen zijn, omdat ik het ouderschap liever niet alleen wil doen, maar samen met een betrokken vader, ook mijn kindje gun ik een papa… en die zou ik dus zomaar vanavond kunnen ontmoeten. Hoewel de kans me ook klein lijkt, hoor, vooralsnog zie ik het als een leuke avond en ben ik niet zenuwachtig.

Ik loop in mijn eentje de ruimte binnen met een nummer op mijn borst geplakt door een vriendelijke ontvangst-homo. Er staan mensen te praten in plukjes. Leuke mannen. Vooral ook leuke vrouwen. De vrouwen die aanwezig zijn, zijn wel wat ouder dan ik ben, maar open, spontaan, rode wangen van gezondheid en slim uit de ogen kijkend. Ik zou zo met de meerderheid van deze vrouwen een kind willen. Maar dan zijn we nog verder van huis, dat snap ik ook wel.

Iemand spreekt me aan, of ik zenuwachtig ben, en als ik naar haar borstnummer kijk, staat er ‘journalist Parool’. Welja joh. Ik maak wat grappen, over dat het wel meevalt met de zenuwen, dat een afwijzing van een homo toch echt wat anders is dan een afwijzing van een eventuele bedpartner. Ze glimlacht. De bel gaat. De speeddate begint.

In de pauze is mijn nummer verdwenen. Plakt waarschijnlijk aan een van de merkschoenen van een van mijn gesprekspartners. Het is een feest. Ik wil elke avond van mijn leven enkel nog speeddaten met homo’s. Ik ben blij als ik om me heen kijk. Als dit een club zou zijn, zou ik lid worden. Bij deze mensen wil ik wel horen, deze mensen die goed nadenken, open staan voor non-conventionele plannen en lekker in hun leven en vel zitten. Hoe anders is dit dan het ‘gewone daten’, hoe luchtig en onverschrokken en eerlijk. Bij deze club wil ik wel horen, ja, maar bij geen van de mannen had ik een klik die verder gaat dan dat. De bel gaat.

Ik schuif aan bij nummer 71. We glimlachen en geven elkaar een hand. Deze jongen is jonger dan ik, voor het eerst deze avond. Heldere bruine ogen. We zeggen drie zinnen en ik voel iets indalen. Een rust, een gemak, een…herkenning. We praten, we lachen en ik voel dat niet de duiden ‘ja’-gevoel. Het is dat ik me een beetje tot hem voel aangetrokken, ook al is hij hartstikke getrouwd met een man, die helaas vanavond verhinderd is,vertelt hij me. Ik merk verdorie dat ik zelfs een beetje aan het flirten ben, niet om hem te verleiden, maar om hem te laten vallen voor mijn genen, voor mijn leven, voor mijn talent in moederschap. Hij is slim, grappig en knap. Hij vertegenwoordigt volledig waarom ik het graag samen met iemand wil doen, dat spannende ouderschap.

De bel gaat te snel. Ik neem stamelend afscheid en vergeet daarbij om zijn contactgegevens te vragen. De stellen die ik daarna spreek maken geen schijn van kans meer. Ze zijn open en leuk en waarschijnlijk waanzinnige papa’s to be, maar mijn blik blijft schieten naar nummer 71, die nu aan tafel zit met een hip jong lesbisch stel. Ik vind hen stom.

Na afloop kijk ik naar met wie nummer 71 nu weer aan het praten is. Een blonde leuke vrouw. Ik vind haar stom. De journaliste van het Parool komt weer naast me staan, ze voelt dat dit het moment is, en ze heeft het juist. Voordat ze iets kan vragen zeg ik zonder mijn blikrichting te veranderen: ‘Ik had het helemaal fout, dit speeddaten is vele malen enger en kwetsbaarder dan daten met hetero mannen. Als hij nu zegt ‘ik wil jou niet’ dan zegt hij niet ‘ik vind je niet op een seksuele manier aantrekkelijk’ maar ‘ik wil jou niet als moeder voor mijn kinderen’. Dat is veel erger. Dit, lieve Paroolmevrouw, is dood- en doodeng en ik voel me superkwetsbaar.’ Paroolmevrouw heeft nog net niet haar tong uit haar mond hangen terwijl ze dit opschrijft. En ik weet dat ik met mijn kwetsbare harses het mailadres van nummer 71 moet zien te bemachtigen. Ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest.