Bron: Vrouw.nl, Eline Doldersum, 23 juli 2016
Ayla over haar vaders Bas en Joost: “Mijn vaders wilden hun liefde voor elkaar dolgraag bezegelen met een kindje en mijn biologische moeder was al enige tijd op zoek naar een stel waarvoor ze een kindje kon dragen. Op het moment dat ze elkaar ontmoetten vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Het klikte enorm.”
“Nadat ik geboren ben, verdween mijn moeder, zoals afgesproken, naar de achtergrond; Bas en Joost zouden mij grootbrengen. Wel heb ik altijd contact gehouden met mijn moeder. Eens in de maand ging ik bij haar op bezoek, en dan was het ook goed. Ik had er ook geen behoefte aan om haar dagelijks te zien, omdat het voor mij ook niet vanzelfsprekend was.”
“Mensen vragen ook vaak of ik geen moeder heb gemist in mijn leven. ‘Nee’ luidt altijd mijn antwoord. Ik heb ook wel een moeder, alleen is de definitie die ik eraan geef waarschijnlijk anders dan die van mensen die opgroeien in een gezin waarin de moeder dagelijks aanwezig is. Ik weet niet beter dan dat dit moederschap is.”
Ayla: “Ik zie Bas en Joost echt als mijn ouders. Zij hebben mij grootgebracht, hielpen mij met mijn huiswerk en moedigden mij aan tijdens een sportwedstrijd. Zij waren onderdeel van mijn dagelijks leven. Mijn moeder daarentegen zag ik dus maar eens in de zoveel tijd. Hoewel de band met haar ook heel goed is, is die toch anders dan mijn band met Bas en Joost.”
Een vrouw heeft Ayla nooit gemist in haar leven. “Ik ben ook niet echt een meisje-meisje en daarnaast hadden mijn vaders daar hun eigen oplossingen voor bedacht. Zo kreeg ik voor mijn 12de verjaardag een Hoe-overleef-ik-de-puberteit-als-meisje-pakketje. Daarmee wilden ze aangeven dat ik altijd bij ze terecht kon, óók voor vrouwendingen. Dat heb ik eigenlijk ook altijd gedaan en anders was er altijd wel een oppas. Of mijn moeder natuurlijk.”
Met twee vaders aan het roer heeft Ayla zich nooit anders gevoeld. “Ik wist niet beter. Voor mij was het normaal dat ik zo werd grootgebracht. Ik heb gedurende een hele lange tijd ook niet in de gaten gehad dat het in andere gezinnen anders was. Ik had zo’n warme, fijne familie dat het mij nooit was opgevallen. Ik had echt een zorgeloze jeugd.”
“Ik denk ook niet dat ons gezin echt anders was. De samenstelling was misschien anders, maar verder ging het er in ons gezin net zo aan toe als bij andere kinderen. Als ik mijn tas liet slingeren in de woonkamer, dan moest ik die net zo goed opruimen. Als ik niet luisterde, kreeg ik ook straf. Dus nee, ik denk niet dat wij echt anders waren.”
Al realiseert Ayla zich wel dat lang niet iedereen zo positief reageert op haar gezinssituatie. “Zélf heb ik gelukkig nooit nare opmerkingen gehad, maar ik weet dat er nog heel veel moet gebeuren om als ‘meervoudig gezin’ een gelijkwaardig leven te leiden. Dat is ook de reden dat ik mij als Statenlid van D66 bezighoud met de rechten van onder andere homoseksuele ouders.”
“Ik ben heel blij dat ik door mijn ouders zo tolerant ben opgevoed. Zij hebben mij de wereld ingestuurd met het idee dat iedereen er mag zijn. Dat ieder mens het ontmoeten waard is en dat je ondanks de vooroordelen die je misschien hebt mensen altijd eerst moet leren kennen voordat je een oordeel velt. Daar ben ik ze heel dankbaar voor.”
Ayla voelt zich gezegend dat ze in zo’n warm nest is opgegroeid. “Bas en Joost zijn geweldige ouders en dan heb ik ook nog een extra moeder die mijn leven heeft verrijkt. Ik weet niet hoe het er in andere gezinnen aan toe gaat, maar ik weet wel dat ik het als extreem warm en prettig heb ervaren om in dit gezin op te groeien. Ik had het absoluut niet anders gewild.”