Wij zijn een vier-ouder-gezin. Mijn partner is de biologische vader maar beiden voelen wij ons vader en zien de kinderen ons als de pappa’s.
Graag zou ik net als mijn partner ook biologisch vader zijn maar dat is (nog) niet gelukt. De liefde van en voor de kinderen zal niet anders zijn maar wat ik wel eens mis is het dingen terug zien van je uiterlijk in de kinderen. Ik weet niet of het verder anders zou voelen als ik biologisch vader zou zijn. Ik denk er eigenlijk niet vaak over na maar door de omgeving wordt ik hiertoe wel regelmatig aangezet.
Als mensen horen van onze situatie zijn ze meestal enthousiast en willen weten hoe we het zo gekomen is. Regelmatig volgt dan de vraag, maar wie is de vader van jullie twee? Mijn antwoord is steevast de kinderen hebben twee vaders en twee moeders en dan volgt de in mijn ogen nog indiscretere vraag: Maar wie is de echte vader? Als ik vraag waarom ze dat willen weten volgt er meestal geen duidelijk antwoord. Meestal: “Gewoon, interesse” of iets dergelijks.
Ik deel deze minder leuke ervaring met een de mee-moeder. Ook zij krijgt de vraag wie de echte moeder is. Gek een heterostel vraag je toch ook niet of de vader wel de echte vader is (lees biologisch)?
Gelukkig zijn we voor onze kinderen de pappa’s en de mamma’s. Als zij willen weten wie hun biologische vader en moeder is is dat hun goed recht natuurlijk. Maar zij stellen de vraag (nog) niet, ze hebben een mamma waarin ze in de buik hebben gezeten en een andere mamma en twee pappa’s die ook voor hun zorgen en van hun houden, vier echte ouders!
Een trotse Pappa Pepijn