“Ik wist dat je als Mister Gay Vlaanderen je schouders onder een project naar keuze kon zetten,” vertelt Skelte, “en dat is eigenlijk de reden waarom ik me heb ingeschreven. Ik wilde het onderwerp van holebi-ouders meer bespreekbaar maken. Nu ik verkozen ben, wordt er een campagne opgezet rond mijn thema en mag ik bijvoorbeeld in scholen mijn positieve boodschap gaan verkondigen. Door mijn campagne persoonlijk te gaan overbrengen, hoop ik dat mensen die er negatief tegenover staan hun mening herzien. En als ik onderweg iets aan de rechten kan veranderen, is dat mooi meegenomen.”

Weinig opties 

Hoe groot is jullie eigen kinderwens?

Skelte: “Onze kinderwens is vrij groot, al zijn we er nog niet honderd procent mee bezig. We willen ook graag trouwen, maar we zijn allebei nog vrij jong. We hebben wel al goed nagedacht over het ouderschap. En voor onszelf ligt de oplossing bij Kevins zus, Kim. Zij zal onze draagmoeder zijn.”

Kim, wat dacht je toen Kevin en Skelte je die vraag stelden?

Kim: “Het is nog niet zo expliciet ter sprake gekomen. Ik heb altijd tegen mijn broer gezegd dat ik dat ooit voor hem wil doen, als dat voor hem een oplossing is om kindjes te kunnen krijgen. En door Skeltes verkiezing is het allemaal wat in een stroomversnelling geraakt. Maar op dit moment zijn ze er nog niet klaar voor, hoor. Ze weten gewoon dat de optie er is.”

Kevin: “We zijn er ook nog niet uit hoe dat draagmoederschap precies in zijn werk zal gaan, en wiens ei- en zaadcellen we zullen gebruiken. Er zijn heel veel mogelijkheden. Maar die bekijken we wel als het zover is.”

En wat vindt jouw partner ervan, Kim?

Kim: “Hij gaat ermee akkoord. En daar ben ik blij om, vooral omdat het voor Kevin en Skelte een van de weinige opties is.”

Eigen kinderwens eerst 

Zijn jullie niet bang dat Kim het kindje zal willen houden? 

Skelte: “Daar zijn we niet bang voor. Als we de stap zetten om aan kinderen te beginnen, zal er eerst wel veel en grondig gesproken worden. En ik denk dat het sowieso wel goed zit.”

Kim: “Ik wilde zelf twee kindjes. Mijn wens was een jongen en een meisje en die is nu uitgekomen. Ik heb ook altijd gezegd dat mijn kinderwens eerst vervuld moest zijn, voor ik die van een ander in vervulling kan laten gaan. Want mocht ik nu nog geen kinderen hebben, dan denk ik dat het moeilijk zou zijn.”

Hoe zullen jouw twee kinderen ermee omgaan, denk je? Zij zien hun mama met een dikke buik, zonder broer of zus te worden…

Kim: “De oudste is nu tweeënhalf en de jongste is pas geboren, dus dat weet ik natuurlijk nog niet. Maar ik verwacht niet dat zij daar problemen mee zullen hebben. En uiteraard moeten we dat op dat moment goed aanpakken en volledig uitleggen, zodat er geen misverstand kan ontstaan.”

Skelte: “Zij groeien ook op met dat idee, dus voor hen zal dat wel logisch lijken, denk ik.”

Kim: “Ik verwacht ook dat zij het heel normaal gaan vinden. Net zoals zij het gebruikelijk vinden dat een kindje twee papa’s kan hebben.”

Is het volgens jullie een aanrader om familieleden in te schakelen als draagmoeder?

Skelte: “Dat hangt van koppel tot koppel af. En ook de mogelijkheden zijn van groot belang. Soms zijn er geen zussen, nichten of zelfs vriendinnen die het willen doen, dus dan zal het koppel al sneller naar adoptie of pleegzorg neigen. Ook het financiële aspect en de tijd die het koppel wil of kan wachten zijn belangrijke factoren.”

Kevin: “Als je het draagmoederschap via de officiële weg doet, bijvoorbeeld bij het UZ in Gent, hebben ze trouwens het liefst dat het een zus of moeder is, als ze binnen de geschikte leeftijdscategorie valt.”

Skelte: “Doordat die mensen naaste familieleden zijn, weet je dat de kans kleiner is dat de draagmoeder het kindje niet zal willen afgeven. Dat is iets dat iedereen toch altijd wil voorkomen. Daarom doen de artsen bijvoorbeeld ook psychologische testen, om te zien hoe goed het koppel de draagmoeder kent en omgekeerd.”

Thuisen Familie 

Welke reacties zijn er al gekomen uit jullie omgeving?

Skelte: “De mentaliteit van veel mensen is niet wat ze zou moeten zijn. Net omdat we negatieve reacties zo jammer vinden en daar iets aan willen veranderen, komen we met ons verhaal naar buiten. Zo willen we het ook opnemen voor andere holebikoppels, of ze nu kinderen willen krijgen via adoptie, pleegzorg of draagmoederschap. Daarnaast merken we dat het voor sommige holebikoppels helemaal niet zo eenvoudig is om kinderen te krijgen. Op dit moment kunnen er via adoptie bijvoorbeeld geen kindjes meer naar België komen, omdat de wachtlijst zo lang is dat er een tijdelijke stop is ingelast. De wachttijd bedraagt zo’n vijftien jaar en er staan 480 koppels op de lijst. Ook voor hen hopen we, op politiek vlak of zo, iets te kunnen doen. Maar de eerste stap is het bespreekbaar maken en de kwalijke ingesteldheid aanpakken, uiteraard.”

Wat zou er kunnen veranderen?

Skelte: “Als er in kinderverhalen al eens af en toe een kindje met twee mama’s of twee papa’s zou zijn, dan zouden kinderen ermee vertrouwd raken en dat normaal vinden. Zulke boekjes bestaan wel, maar worden niet of amper gebruikt in de scholen. Dat is jammer. Als kinderen opgroeien met alle mogelijke vormen van ouderschap, dan zal de publieke mentaliteit ook veranderen. En in een soap als Familie of Thuis mag van mij ook wel eens een holebigezin zitten. Dan gaan de mensen dat zien en voelen. Daardoor kan het op z’n minst bespreekbaar worden.”

Je hebt ook een eigen website: www.holebiouderschap.be. Wat hoop je daarmee te bereiken? 

Skelte: “Holebikoppels weten meestal wel welke opties er zijn, maar juridisch zijn ze daar vaak nog niet al te diep op ingegaan. Ze weten dus dikwijls niet welke rechten ze hebben. Dergelijke informatie, leuke weetjes en persoonlijke verhalen kunnen ze op de site terugvinden. En andere koppels kunnen er hun ervaringen delen. Zo steken zij die een procedure, al dan niet succesvol, hebben afgerond, een hart onder de riem van diegenen die aan het begin staan. Op die manier komt de praktijk dichterbij.”