Donderdag 12 maart vroeg in de morgen zijn we abrupt wakker: een berichtje van een vriend zegt dat Trump de grenzen dichtgooit vanwege de Corona-dreiging. De grenzen van het land waar onze tweeling over 5 weken geboren gaat worden. We schakelen snel met ons werk en besluiten direct naar de VS af te reizen. Onze tickets van 2 april omboeken lukt vanwege grote drukte op de website en bij de helpdesk van KLM niet meer. Gelukkig kunnen we nog wel nieuwe tickets boeken. Opgelucht landen we 24 uur later op Dulles International Airport Washington DC, een paar uur voor het inreisverbod.
Covid-19 heeft ook de Amerikaanse maatschappij in bedwang. Musea en restaurants zijn dicht, overheidsinstelling verbieden alle bezoeken en ziekenhuizen en klinieken weren alle niet essentiële bezoekers. Tot een dag voor de geboorte van onze dochters is nog onduidelijk of wij het ziekenhuis wel in mogen. Uiteindelijk krijgen we goed nieuws: we mogen in het ziekenhuis bij de bevalling aanwezig zijn! Wel moeten we binnen in het ziekenhuis ‘inroomen’ tot we met onze tweeling het ziekenhuis kunnen verlaten.
Op 2 april wordt onze eerste dochter geboren, haar zus laat nog even op zich wachten en wordt ‘de volgende dag’ op 3 april geboren: onze tweeling dochters hebben elk een eigen verjaardag! Onze fantastische draagster heeft een superzware zwangerschap afgesloten met een heftige bevalling, wat een heldin!
De meiden starten goed op en wij komen er achter dat alle clichés over het verse ouderschap waar zijn, zelfs met een covid-19 pandemie buiten onze roze wolk. Onze dochters zijn écht de mooiste, vanaf het moment dat je ze ziet houd je van ze en als ze er eenmaal zijn kun je je geen leven zonder meer voorstellen. Wie had gedacht dat we als homo-mannen nog verliefd konden worden op twee vrouwen!!
Na 5 dagen opgesloten in het ziekenhuis geweest te zijn, mogen we naar ons tijdelijke huis met onze 2 meiden. We komen er achter dat door de coronacrisis het leven in de VS (en in NL) compleet is veranderd. De paspoortkantoren waar we Amerikaanse paspoorten moesten aanvragen zijn gesloten en aanvragen gaan minimaal 8 weken duren. De versnelde procedure voor life-or-death emergency geldt niet voor ons, het lijkt alsof we vast zitten. Al voor de geboorte hebben we contact gezocht met de Nederlandse ambassade. Zij hebben in overleg met het Ministerie van Buitenlandse zaken de schouders eronder gezet en we mogen 3 weken na de geboorte van onze meiden de tijdelijke paspoorten ophalen zodat we uit kunnen reizen naar Nederland.
Met 61 andere passagiers in een KLM-Dreamliner vliegen we terug. De fantastische crew doet (op gepaste afstand) alles wat ze kunnen om onze reis memorabel te maken. Op 25 april om 6:39 uur landen we met onze meiden op Nederlandse bodem. Op een leeg, spookachtig Schiphol wachten een paar familieleden en vrienden ons op 1,5 meter afstand op. Helaas geen geknuffel en gezoen, maar enkel op afstand kijken naar de tweeling en hun trotse vaders… maar we zijn nu thuis als gezin!