Pauline leent ‘logeerbuik’ met liefde uit

Bron en afbeeldingAD.nl, 05 april 2017
Geschreven door: Hanneke van Houwelingen, Tonny van der Mee & Francine Wildenborg

Een kind krijgen voor een ander is voor de meeste vrouwen ondenkbaar, maar de Nederlandse Pauline en de Amerikaanse Stacey deden het. ,,De eerste uren na de bevalling heb ik ze nog gevoed.”

Als onbekenden vragen hoeveel kinderen ze heeft, struikelt geboortefotograaf Pauline van Berkel (40) over haar woorden. Eigenlijk heeft ze vier kinderen, zegt ze dan. Drie tieners wonen bij haar, één kind heeft ze gedragen voor een ander stel: Emma. En de vijfde – ook voor een ander stel – is onderweg.

,,Als ik uitleg dat ik draagmoeder ben, vinden veel mensen het heel nobel. Ze zeggen ook dat ze het niet zouden kunnen, een kind dragen en weer afstaan. Zo voelt het voor mij niet. Het kind is niet mijn bezit dat ik weggeef. Ik heb het in de armen van haar vaders gelegd. Ik kan zo twee mensen heel gelukkig maken.’

Pauline kreeg zelf binnen vier jaar drie kinderen. Na de geboorte van de derde liep de relatie stuk. Haar nieuwe partner heeft geen kinderwens. ,,Maar de oerkracht die bij een zwangerschap en bevalling loskomt, vind ik mooi.”

In 2010 oriënteert ze zich op draagmoederschap. Er is nauwelijks informatie beschikbaar en ze schrijft er een blog over. Daarop reageert een homostel met een vurige kinderwens. Buiten het ziekenhuis om wordt ze zwanger, met haar eigen eicel en via thuisinseminatie met het sperma van de vaders.

,,Er moet een klik zijn. Je moet hetzelfde in het leven staan en ik moet erop vertrouwen dat zij goede ouders zijn. De enige voorwaarde was dat mijn kinderen hun kind mogen zien als ze die behoefte hebben. Mijn oudste dochter vroeg of ze het kindje haar ‘zusje’ mocht noemen.”

De zwangerschap verloopt goed. Als de wensvaders zich op de Negenmaandenbeurs oriënteren op een kinderwagen, stelt de verkoper Pauline alle vragen, waarna ze lachend doorverwijst naar de twee mannen. ,,We hebben de zwangerschap samen beleefd. De vaders waren er bij bijna alle controles bij. Ik heb een dagboek bijgehouden, zodat Emma het later kan teruglezen.”

Vaders

In 2013 wordt het meisje geboren. Pauline bevalt ’thuis’ bij de vaders, zoals afgesproken. ,,Na de bevalling heb ik Emma eerst zelf op mijn borst gekregen, daarna heb ik haar in de armen van haar vaders gelegd. Ik verwachtte dat dat voor mij emotioneel zou worden, maar ik zag hoe gelukkig de ouders waren.”

In haar blogs spreekt ze liefkozend over haar ‘logeerbuik’. En ze noemt zichzelf ook stellig ‘draagmoeder’ en niet ‘draagster’. ,,Gezien alle moeite die ik doe, verdien ik dat ook wel.”

Ze ziet Emma eens in de twee maanden. ,,Dat was vooraf niet de insteek maar de relatie is gegroeid naar een soort familieband. Haar vaders zien het als een verrijking voor Emma. Ik hou van haar, dat staat los van de behoefte om haar bij me te hebben. Ik ben haar moeder, niet haar mama. Ik heb geen opvoed-rol. Ik lees geen boekjes voor als ze gaat slapen, geef geen kusje op haar voorhoofd als ze pijn heeft.”

De Amerikaanse Stacey Ashe droeg zes kinderen – drie tweelingen – voor wildvreemde stellen. Zelf is ze moeder van twee gezonde tieners (10 en 12) en een geadopteerde dochter (6) uit China. Haar eigen zwangerschappen verliepen soepel, vertelt ze. ,,Ik heb zoveel geluk gehad, dat ik graag iets voor een ander wilde doen. Het idee dat je zelf geen kinderen kan krijgen lijkt mij dramatisch.”

Draagmoeder Pauline van Berkel is nu voor de tweede keer draagmoeder voor een homostel. Ze heeft ook drie eigen kinderen. 

Vanaf het begin zijn de verschillen heel duidelijk. ,,Bij de zwangerschap van mijn eigen jongens kon ik aan niets anders denken. Ik hamsterde babykleertjes en fantaseerde hoe mijn kind eruit zou zien en hoe ons leven zou veranderen. Tijdens het draagmoederschap zorgde ik ervoor dat ik gezond at en deed alle dingen waar een zwangere op moet letten, maar de meeste tijd vergat ik zelfs dat ik zwanger was. Mijn buik voelde als een tijdelijk thuis.” Als draagmoeder koos Stacey er bewust voor niet zwanger te raken van haar eigen eicel, zoals Pauline wel deed. ,,Het leek mij emotioneel te zwaar om genetisch verwant te zijn aan het kindje.”

De drie tweelingzwangerschappen komen allen tot stand via een Amerikaans bemiddelingsbureau, de derde keer voor het Nederlandse homostel Marc Faber en Joris Renkers. Zij vertelden eerder in deze serie over hun ervaringen.

Het klikt meteen, vertelt ze vanuit haar huis in Charlotte, North Carolina. ,,Vooraf had ik geen speciale wensen over hun levensomstandigheden, hun religie of hoe ze het kind zouden opvoeden. Ik wilde vooral goed contact tijdens en misschien na de zwangerschap.”

Stacey houdt de ouders zo veel mogelijk op de hoogte van echo’s en doktersafspraken. Alle stellen zijn welkom bij de bevalling, maar tot nog toe lukte dat niet. De eerste twee kwamen te laat. ,,Toen heb ik de eerste uren voor de tweeling gezorgd en hen gevoed.”

Bij de tweeling van Marc en Joris krijgt ze een spoedkeizersnede en mag alleen haar toenmalige echtgenoot in de operatiekamer zijn. Marc en Joris wachten gespannen in een kamer ernaast.Met het Nederlandse stel heeft de Amerikaanse nog contact. Bij een ander blijft het bij een jaarlijks kerstkaartje.

Zwangerschapschagrijn

Anders dan Pauline noemt Stacey zichzelf liever geen ‘draagmoeder’. ,,Die titel is bestemd voor de ouders die de geweldige taak hebben om hun kinderen op te voeden. De zwangerschap is het makkelijkste deel.” Al moet je familie je wel steunen, benadrukt ze. ,,En tegen zwangerschapschagrijn kunnen.”

De meeste reacties van haar omgeving waren positief. Toch kreeg Stacey ook te maken met onbegrip. ,,Niet iedereen begrijpt hoe ivf werkt en denkt dat ik seks met de vader heb gehad. Ook denken veel mensen dat draagmoeders moeite hebben hun kind af te staan, maar dat zijn de zeldzame gevallen die in het nieuws komen.”

Er zijn ook mensen die geloven dat Stacey miljoenen opstrijkt voor haar draagmoederschap. Hoeveel ze er precies voor kreeg, wil ze niet zeggen. Het was in elk geval geen reden om haar baan als verpleegster op te zeggen. ,,Ik heb compensatie gekregen, maar tegelijkertijd heb ik ook een risico genomen. Er is een kans dat er complicaties ontstaan tijdens de zwangerschap. En dan zijn er nog de vele afspraken, testen; dit vergt enorme inspanning. Buiten dat: ik zou het nooit alleen voor het geld gedaan kunnen hebben. Je moet écht de wil hebben om een ander te helpen.”

Ze weet waar ze het voor heeft gedaan. Het eerste stel nodigde haar uit voor de doop van de tweeling die zij had gedragen. ,,Het was geweldig om hen samen te zien met hun familie. Iedereen had zo lang op hun komst gewacht. Het gaf me rust. De kinderen waren eindelijk op de plek van hun bestemming.”

 

Pauline leent ‘logeerbuik’ met liefde uit
Schuiven naar boven