Co-ouderschap met homostel

Mijn vriend (43) en ik (37) houden zielsveel van elkaar en we hebben een fijne relatie. We wonen niet samen. Dat laatste zie ik op termijn gebeuren. Echter, verder kijkend naar de toekomst ziet hij zichzelf geen vader worden en het traditionele plaatje van huisje, boompje, beestje vervullen (al is het beestje er wel, in de vorm van een hond). Hij is een creatieve geest, vrijbuiter en avonturier. Zonder saai te zijn, houd ik van het overzien van de volgende stap, structuur en regelmaat. We vinden elkaar in liefdevolle warmte en geborgenheid, waarbij hij mij uit mijn comfortzone weet te trekken en ik hem andersom rust geef. Voor zijn besluit dat hij geen kinderen wil, heb ik respect. Ik heb echter wel een sterke wens tot het moederschap. Dat is na een lastige fase van moeilijke, confronterende gesprekken duidelijk geworden. Wat ook duidelijk is, is dat we onze relatie door dit verschil niet willen opgeven, want we houden zielsveel van elkaar.

Mijn vriend steunt mijn wens om het moederschap te vervullen. Na veel lezen, nadenken en samen praten spreekt de co-ouderschapsvorm met een homostel het meeste aan. Heel graag geef ik een lief, betrouwbaar en stabiel stel de kans om samen met mij hun eigen kinderwens en droom in vervulling te zien gaan. Zodat we volgens gedeelde inzichten en waarden dit kindje een mooie plek in de wereld en in twee liefdevolle nesten kunnen geven. Ik geloof erin dat je in een intentionele co-ouderschapsvorm een kindje net zoveel liefde, warmte en geborgenheid kan meegeven als in een traditioneel gezin (waarin bovendien de druk van het samen fulltime kinderen opvoeden in veel gevallen leidt tot het alsnog gedwongen aangaan van co-ouderschap, omdat de relatie het niet overleeft). De ruimte die er in de vorm van intentioneel co-ouderschap ontstaat om ook aan andere dimensies in je leven aandacht te kunnen blijven geven, spreekt mij erg aan.

Net als in een liefdesrelatie zal het ook in een co-ouderschapsrelatie ‘werken’ zijn. Gedeeld belang dat voorop staat bij iedereen die betrokken is, is echter altijd het welzijn van het kindje. Ik realiseer mij dat er moeilijke momenten zullen zijn waarop je misschien wil dat je kindje vaker bij je is, hoe ga je door de kraamperiode heen, is het meteen 50/50 of bouw je het op? 100.000 vragen om samen beantwoorden. Ik geloof dat gesprekken hierover met open hart en open geest de sleutel zijn tot succes.

Ik zie voor mij dat we een periode besteden aan het onderzoeken of er connectie met elkaar is, en om te ontdekken of we daadwerkelijk dezelfde waarden in het leven belangrijk vinden om mee te geven. Mijn droom hierin is dat we het ouderschap 50/50 delen, en dat we in gezamenlijkheid een modern gezin vormen waarin verjaardagen, feestdagen en belangrijke momenten samen gedeeld worden. Een warme beestenboel dus. En waarin we ook respecteren dat het delen van waarden niet automatisch betekent dat we letterlijk dezelfde manier van opvoeden hanteren. Jullie zullen sommige dingen anders doen dan ik, en dat is ok. Als gezamenlijke uitgangspunten helder zijn.

Over mij: ik heb mij door de jaren heen ontwikkeld als een stabiele, sterke, warme en liefdevolle vrouw die veel heeft om (door) te geven. Er zijn altijd kinderen in mijn leven geweest waarbij ik mij erg betrokken voel, bijvoorbeeld de kinderen van mijn zus en ook de twee zoontjes van mijn beste vrienden, die op steenworp afstand wonen. Mijn baan en financiële stabiliteit maken het mogelijk om prettig te wonen in een landelijke omgeving (op 20 minuten van zowel Utrecht als Den Bosch), in een huis met voldoende slaapkamers, tuin etc. Ik ben gehecht aan het (enorm kindvriendelijke) gezellige, knusse dorp waar ik woon, maar zou absoluut bereid zijn om me te schikken als het bijvoorbeeld op termijn gaat om schoolkeuze. Mijn persoonlijke ideaal is dat we niet verder dan 30 minuten van elkaar vandaan wonen. Maar ook daarin is veel bespreekbaar wat mij betreft. Ik heb een auto voor de deur en woon ongeveer precies in het midden van het land.

Het aller, allerbelangrijkste voor mij is uiteindelijk toch wel dat we met elkaar een connectie voelen, van waaruit we verder kunnen ontdekken of het kan werken.